قتل عایشه
در شب 17 ماه رمضان در سال 58 ه در مدینه، عایشه دختر ابوبکر به دست معاویه کشته شد و به سزاى اعمالش رسید.[1] دو قول دیگر در این باره 29 رجب و آخر ذى الحجه است.
پیامبر (ص) دوست داشت تا زنده است مرگ و دفن عایشه را ببیند.[2] ابن ابى الحدید می‌گوید: اگر خلیفه دوم به جاى على (ع) بود هر آینه عایشه را قطعه قطعه می‌کرد.[3]
معاویه چون خواست براى پسرش یزید از مردم بیعت بگیرد، عایشه انکار آن کرد و معاویه را تهدید کرد و گفت: برادرم محمد را کشتى و براى یزید بیعت می‌گیری؟ معاویه ترسید که مبادا او ایجاد فتنه کند. لذا در خانه خود چاهى کند و آن را پر از آهک کرد و فرش قیمتى بر روى آن پهن نمود و عایشه را وقت نماز عشا به خانه خود خواندم وقتى عایشه وارد شد، معاویه او را به نشستن بر آن تخت تعارف کرد. همین که روى آن نشست، فرو رفت و به چاه افتاد و هلاک شد. معاویه در چاه چندین نیزه مسموم تعبیه کرده بود و هنگامى که عایشه در چاه افتاد فورا کار او ساخته شد.
عایشه در زمان حیات پیامبر (ص) با آن حضرت رفتار نامناسبى داشت. با امیرالمؤمنین (ع) و حضرت صدیقه (س) و همسران پیامبر (ص) رفتارهاى زشت و کینه توزانه‌اى رواداشت. واقعه جمل و کشته شدن حدود بیست هزار نفر از مسلمین به خاطر فتنه او از کارهاى معروف اوست.[4]
وقتى حضرت زهرا (س) به شهادت رسید، همسران رسول خدا (ص) براى سر سلامتى امیرالمؤمنین آمدند جز عایشه که اظهار مریضى کرد و سخنى گفت که دلالت بر خوشحالى او داشت.[5]
از مشخص‌ترین نشانه‌های بغض و کینه او نسبت به امیرالمؤمنین (ع) این بود که غلامش را «عبد الرحمن» نام نهاد و گفت: این نام گذارى را به خاطر محبتم به قاتل على بن ابى طالب یعنى عبد الرحمن بن ملجم انجامد دادم.[6]
