هجرت پیامبر (ص)

پیامبر (ص) 13 سال پس از بعثت به مدینه طیبه هجرت فرمود.[1]

یکی از مهم ترین آموزه‌های حادثه هجرت، جدایی از تعلقات نفسانی و ارتباطات عاطفی و خانوادگی است. رفتار و گفتار پیامبر اکرم (ص) در مدت 13 سال در مکه و در میان شدیدترین فشارها و ناامنی‌ها، اعراب سنت‌گرا و گرفتار عواطف قومی و نسبی را آن‌چنان متحول کرده بود که در هنگام هجرت، مهاجران مسلمان با عزمی راسخ از تمام تعلقات مادی و وابستگی‌های عاطفی چشم پوشیدند و با ترک تمام زندگی و لوازم آن به‌سوی مدینه رهسپار شدند؛ و در حقیقت آنان قبل از هجرت به مدینه، هجرتی دیگر نیز از درون آغاز کرده بودند.

شاگردان مکتب نبوی در اثر تعلیمات رسول خدا (ص) از تمام عادت‌های زشت و خلق و خوی غیر الهی و از تمام تعلقات نفسانی به‌سوی خدا هجرت کرده بودند و این گفتار زیبای مقتدایشان را در درون خود پیاده کرده بودند که: «المهاجر من هجر السیئات»;[2] مهاجر حقیقی کسی است که از گناهان و عادات زشت فاصله بگیرد و به‌سوی خوبی‌ها هجرت کند.

مسلمانان تحول یافته نه‌تنها در قلمرو باورهای ذهنی و نظری بلکه از اعماق جانشان ریشه‌های عاطفی و نسبی منفی را از خود دور کرده و در راه الله قدم نهاده و همزمان با هجرت از مکه از بسیاری از تعلقات دنیوی هم‌دست کشیدند.[3]

.