نام‌ها در هر فرهنگی معنای نمادین و ریشه شناختی دارد و حاکی از ارزش‌های متفاوت و متنوع جامعه و نیز احساسات، نیازها، بینش‌ها، و منش‌های نام‌گذار است.

این نوشتار براساس منابع و اسناد مکتوب موجود، با شیوه‌ای تاریخی، زیبایی را در سبک زندگی اهل‌بیت (ع) و در قلمرو نامگذاری فرزندان آنان، در سه محور ارتباط با خداوند، ارتباط با اجتماع و ارتباط با طبیعت با رویکرد معنویت و نشاط اجتماعی و فردی بررسی می‌کند. پس با مقایسه آماری محورها، شاخصه‌های نام‌گذاری را بیان کرده و با نقد نظریه "طبیعت باوری"، فراوانی زیبایی طبیعی را نیز در نام‌ها نشان داده است.

این تعبیر مشهور که امام حسین (ع) آخرین حج خود را نیمه تمام گذاشت، سخن نادرستى است؛ زیرا اعمال حج از  نهم ماه ذى ‌الحجه و باحرکت به سمت صحرای عرفات آغاز می‌‌شود؛ بنابراین، امام  اصولاً وارد اعمال حج نشده بود تا بخواهد آن را نیمه‌تمام گذارد.

توحید بزرگترین اصل دینی است که تمام شریعت بر پایه آن استوار است. از این رو به فردی که دینداراست، موحد می گویند.

در این مقاله، به معنا و مفهوم توحید در کلام امام حسین (ع) می‌پردازیم.

در تاریخ بشریت به طور عام و تاریخ اسلام به طور خاص وقایع مختلفی روی داده است و در‌ آینده هم وقایع جدیدی اتفاق خواهد افتاد. برخی وقایع کوچک‌تر و برخی بزرگ‌تر هستند؛ اما در واقع میزان عظمت یک واقعه را چه چیزهایی تعیین می‌کند؟ در نوشتار حاضر به بررسی میزان عظمت واقعۀ عاشورا می‌پردازیم که ببینیم چه چیزهایی‌‌ این واقعه را به یک رخداد عظیم تبدیل کرد.

لعن در لغت به معنای طرد و دور شدن است و در اصطلاح به معنای درخواست برای دوری از رحمت الهی است.

در این مقاله بنا داریم به جایگاه لعن در قرآن کریم و مصادیق آن بپردازیم و نشان دهیم چه گروه‌هایی در قرآن لعن شده‌اند.

این مقاله، مرتبط با پرونده «دورماندگان از رحمت خداوند؛ پرونده بررسی لعن در مکتب شیعه» است.

تبری و لعن، دو مقوله جدا در دین هستند که اهمیت زیادی در مکتب شیعه دارند، بطوریکه در بسیاری از متون دینی ما مانند زیارت عاشورا این دو مفهوم را بسیار مشاهده می‌کنیم. متاسفانه گاهی معنای این دو اصطلاح دینی در بین عوام اشتباه و غیر از معنای اصلی آن برداشت می‌شود. به عنوان مثال برخی از لعن کردن، مفهوم فحش دادن و ستیز کردن برداشت می‌کنند.
در این یادداشت به بررسی مفهوم لعن و تبری می‌پردازیم.

قرآن کریم، رسول خدا (ص) را رحمت للعالمین می‌نامد و او را اسوه‌ای برای مردم معرفی می‌کند. رسول خدا (ص)، علاوه بر رحمت و ابراز محبت به عالمیان، خط مشی خود را با دشمنان دین مشخص می‌کردند و بیزاری خود را از راه آنان ابراز می‌نمودند. چنان‌که در طول حیات خویش، افراد مختلفی را به جهت رفتارشان لعنت کردند.

این مقاله، مرتبط با پرونده «دورماندگان از رحمت خداوند؛ پرونده بررسی لعن در مکتب شیعه» است.

رجعت یکی از اعتقادات مسلم شیعه است. طبق روایات معتبر شیعه، امام حسین (ع) نخستین کسی هستند که به همراه اصحاب خویش رجعت می‌کنند. ایشان مدت طولانی در زمین زندگی می‌کنند و از قاتلین خود، انتقام می‌گیرند.

امام حسین (ع)، یکی از بهترین اسوه رفتاری و دینی برای شیعیان بودند. ایشان همواره قدردانی خود را نسبت به اصحاب و دوستان خویش ابراز می‌کردند. همچنین در زمینه کثرت دعا و نیایش پروردگار، در بین مردم شناخته شده بودند و زهد و تقوای ایشان زبان‌زد خاص و عام بود.

امامان شیعه ، امامان مفترض الطاعه هستند که از جانب خداوند منسوب شدهاند و مردم برای هدایت و عبادت خداوند، باید به آنها رجوع کنند.

امام حسین (ع) نیز سومین امام شیعیان بود که خصائل و خصوصیات رفتاری و اخلاقی، در زندگی وی نمایان بود. از این رو شایسته است مردم ائمه اطهار را اسوه و الگوی زندگی خویش قرار دهند.