خداوند در قرآن کریم، مشرکان را نکوهش می‌کند و می‌گوید آنان بت‌ها را شفیعان خود نزد خدا قرار داده بودند. 
آیا شفیع قرار دادن افراد بین خود و خداوند، مخالف دستور خداست؟ چه فرقی بین شفاعت مشرکان مکه و شفاعت در شیعه وجود دارد؟

مفهوم شفاعت از جمله مفاهیمی است که تمامی یهودیان و مسیحیان در مورد آن اتفاق نظر دارند و با استناد به کتاب مقدس، این آموزه را پذیرا شده‌اند. با این وجود در مورد این‌که چه شخص یا اشخاصی حق شفاعت را دارند میان فرقه‌های مسیحی اختلاف نظر وجود دارد.

شفاعت از مباحث مهم دینی مرتبط با  توحید وعدل است که از دیرباز تاکنون  مورد نقدها و نقادی های گوناگون قرار گرفته زیرا جمعی انکارش نموده و جماعتی دیگر آن را دستاویز زیاده خواهی امیال و آمال خود دانسته و با آن انس گرفته اند تا سرپوشی بر رفتارشان باشد.

یکی از سوالاتی که در حوزه شفاعت و مخصوصا شفاعت امام حسین (ع) بین برخی شکل گرفته است، آن است که آیا بخشش عظیم گناهان بوسیله شفاعت مطابق با قواعد قرآنی است؟ مگر قرآن کریم، بیان نکرده است که انسان هر گناهی را انجام دهد، سزای آن را می‌بیند؟

مومنین واقعی، در زندگی دنیایی خود، راه دین و تبعیت از دستورات الهی را پیش می‌گیرند. از این رو بسیاری از اوقات مورد ظلم مخالفان راه شریعت قرار می‌گیرند و به‌خاطر خداوند، آنها ظلم و تعدی نمی‌کنند. خداوند متعال، سزای صبر و ایمان آنها را در زمان ها و مکان های مختلف می‌دهد. یکی از این پاداش هایی که خداوند به مومنین اعطا می‌کند، مقام شفاعت است.

شفاعت، نظام قانون‏مندی تحت نظارت خداوند است که کسى خودسرانه و از پیش خود٬ قدرت و حقّ استفاده از آن را ندارد.

فطرس نام فرشته‌ای است که در پی عدم انجام صحیح امری از اوامر الهی، دچار عقوبت شده بود، تا آنکه پس از میلاد حضرت امام حسین (ع) بلا از او  برطرف شد.

خداوند از گناهان مومنان خطاکار می‌گذرد. شفاعت با اذن خدا است و معصومین نیز از کسانی شفاعت می‌کنند که هم خدا اذن می‌دهد هم خود آن افراد، استحقاق شفاعت را داشته باشند. پس شفاعت، زمینه لازم دارد و عقیده به شفاعت شفعا، نوعی مراقبت در رفتار و عملکرد را می‌طلبد. بُعد سازندگی شفاعت همین بخش است.