توجه به کنش‌های زبانی رایج در هر دوره تاریخی، می‌تواند آگاهی‌های نوینی را از آن عصر بازنماید. از همین رو، بهره‌گیری از دانش زبان‌شناسی، خاصه زبان‌شناسی کاربردی، در مطالعات تاریخی اسلام راه‌گشای بسیاری از مسائل مطرح در این حوزه می‌تواند باشد. بر این پایه و‌ بسان نمونه‌ای از تعامل بینارشته‌ای، در مطالعه پیش رو با محوریت کاربست نگاه گفتمانی خواهیم کوشید روند رویارویی دو گفتمان علوی و اموی را بازشناسیم. بنا است نشان دهیم که با واکاوی متن خطبه‌های ایراد شده توسط دو گروه اجتماعی با ایدئولوژی رقیب، می‌توان ظرفیت مباحث نظری گفتمان در زبان‌شناسی را برای شناخت نقاط مبهم تاریخ وقایع پس از عاشورا نیز به کار گرفت.

در موضوع قیام حسینی غالب اهل سنت جزء موافقان و تأیید کنندگان قیام حسینی هستند.این نگرش و دیدگاه در آثار و تألیفات مصلحان و متفکران و نواندیشان اثرگذار اهل سنت چون: سید قطب، ابوالحسن ندوی،‌ محمد غزالی و مودودی و نویسندگانی چون طه حسین، ‌عبدالله علایلی،‌ محمود العقاد و جز این‌ها به روشنی و برجستگی هر چه تمام‌تر دیده می‌شود.

در قرن ‌اخیر، خصوصا پس ‌از پیدایش ‌احزاب‌ و نهضت‌های ‌سنی‌ مذهب، امام حسین (ع) ‌برای ‌نوگرایان‌‌ و پیروان ‌احزاب‌ چپ، اهمیت زیادی یافته ‌است. آنان، عاشورا و شهادت امام (ع) را یک حادثه کوچک و بی‌هدف که بدون دخالت حاکم اموی اتفاق افتاده باشد، نمی‌دانند، بلکه‌ آن را برخورد روشنی بین دو دیدگاه و ایدئولوژی‌ نسبت‌ به‌ سرنوشت ‌طبقات ‌محروم‌ و ستمدیده جامعه می‌دانند.

در موضوع قیام حسینی غالب اهل سنت جزء موافقان و تأیید کنندگان قیام حسینی هستند و بر این باورند که قیام امام حسین (ع) و خاندان و یارانش بر حق و صحیح بوده است. از بین قدمای این گروه می‌توان به ابن‌عماد، تفتازانی، ابن‌جوزی و در سده اخیر به نواندیشان اهل سنت اشاره کرد. 

در موضوع قیام حسینی غالب اهل سنت جزء موافقان و تأییدکنندگان قیام حسینی هستند و بر این باورند که قیام امام حسین (ع) و خاندان و یارانش بر حق و صحیح بوده است. از بین قدمای این گروه می‌توان به ابن‌عماد، تفتازانی، ابن‌جوزی و در سده اخیر به نواندیشان اهل سنت اشاره کرد. البته می‌توان عده‌ای دیگر را که راه میانه در پیش گرفته‌اند، تحت عنوان میانه‌روها یا موافقان محتاط دانست که ضمن بر حق دانستن امام حسین (ع) و قیامش، مقصر بودن یزید و نکوهش او را نمی‌پذیرند. هر دو گروه برای نظرگاه خود دلایلی دارند که در این مجال به بررسی و تحلیل نظر گروه اول که نظر اکثر اهل سنت است، پرداخته می‌شود.

انجیل کتاب حضرت عیسی (ع) است که در طی زمان، متن آن تحریف شده و بسیاری از مطالب در آن تغییر کرده است. طبق روایات شیعه، حضرت عیسی بارها بشارت آمدن رسول خدا (ع) را داده بود. ولی امروزه اثری از آمدن رسول خدا (ص) در انجیل نمی‌بینیم.

همچنین طبق روایات، متوجه می‌شویم مطالبی راجع به شهادت امام حسین (ع) در انجیل وجود داشته که پس از تحریف حذف شده است.

حرکت امام حسین (ع) و واقعه کربلا، حادثه‌ای کم‌نظیر در تاریخ اسلام است که باعث زنده نگه‌داشته شدن اسلام و روشن شدن بسیاری از مسائل نزد همگان شد. یکی از این مسائل، کم‌رنگ شدن شان و منزلت خلیفه بود، به گونه ای که حتی بسیاری از علمای اهل سنت کار یزید را سرزنش کردند و او را مستحق لعن دانسته‌اند.

در طول تاریخ علمای اهل سنت، موضع گیری های مختلفی نسبت به قیام و شهادت امام حسین (ع) داشته‌اند. برخی از آنان این رفتار امام حسین (ع) را تایید و برخی رد کرده‌اند.

یکی از وظایفی که بر عهده شیعیان نهاده شده، «شناخت پیشوا و رهبر» است. در یک نگاه کلی دو راه برای شناخت امام وجود دارد: از دیدگاه احادیث اهل تشیّع و از دیدگاه احادیث اهل تسنّن.

در این نوشتار سعی شده از دیدگاه اهل سنّت گوشه‏ ای از شخصیت ممتاز امام زین‌العابدین (ع) به پیشگاه شما سروران گرامی تقدیم شود.

هیچ حماسه انسانی در گذشته و حال به‌ اندازه حماسه شهادت حسین (ع) در کربلا مورد تحسین و توجه عاطفی قرار نگرفته و جنبه آموزشی نداشته است. این حماسه به‌ عنوان یک رویداد عاطفی و احساسی نقطه عطف مؤثری در روند عقاید ‌است. حماسه‌ای که اگر نبود، اسلام نه‌ تنها نمی‌توانست به‌عنوان یک عقیده ریشه‌دار و ایمان محکم در باطن مسلمانان جای‌گیر شود؛ بلکه در حد یک مذهب کم‌فروغ و ضعیف در میان انسان‌ها معرفی می‌شد.