دفتر شعری که پیش رو دارید به مناسبت اول محرم 1342 (مرداد 1302) در مشهد چاپ شده است. این دفتر حاوی اشعاری از میرزا محمد کاظم متخلص به صبوری (م 1322 ه.ق) ملک‌الشعرای آستان قدس رضوی و 2 بند از اشعار پسرش ملک‌الشعرای بهار (م اول اردیبهشت 1330) است.

دفتر شعری که پیش رو دارید به مناسبت اول محرم 1342 (مرداد 1302) در مشهد چاپ شده است. این دفتر حاوی اشعاری از میرزا محمد کاظم متخلص به صبوری (م 1322 ه.ق) ملک‌الشعرای آستان قدس رضوی و 2 بند از اشعار پسرش ملک‌الشعرای بهار (م اول اردیبهشت 1330) است.

دفتر شعری که پیش رو دارید به مناسبت اول محرم 1342 (مرداد 1302) در مشهد چاپ شده است. این دفتر حاوی اشعاری از میرزا محمد کاظم متخلص به صبوری (م 1322 ه.ق) ملک‌الشعرای آستان قدس رضوی و 2 بند از اشعار پسرش ملک‌الشعرای بهار (م اول اردیبهشت 1330) است.

آن قدر شعر خوانده‌ام که فرق شعر دلی و سفارشی را بفهمم. آن قدر خوانده‌ام که بتوانم تشخیص بدهم که شاعر به شعر سفارشی خودش اعتقاد هم دارد یا صرفا سفارش مشتری را آماده کرده است؛ و گواهی می‌دهم که عمده شعر‌های این کنگره، برای کنگره سروده شده بود و سفارشی محسوب می‌شد؛ ولی سفارش‌هایی که با اعتقادات شاعر هم‌راستا بود و وجود کنگره تنها تلنگری شده بود برای دست به قلم شدن شاعر.

این یادداشت بر آن است تا به قصیده‌ای از جلال‌الدین همایی بپردازد که برای تاریخ ساخت ضریح منوّر حضرت مسلم بن عقیل (علیه‌السّلام) سروده شده است. 

این یادداشت مختصر ادبی، حاصل جُستاری است با نگاه به عبارت مشهور «سفینه النجاه» راجع به امام حسین علیه‌السلام و کاربرد و بازتاب آن در قالب «رباعی». نتیجه‌ تامل و تعمق در دیوان‌های شعرا، این مجموعه‌ اندک را جمع آورده که به گمانم در حوزه‌ جمع‌آوری اشعار ولایی، جای چنین کارهایی خالی است ولو این‌که ماحصلش یک یادداشت ادبی باشد.

کمتر کسی است او را نشناسد. او از مشهورترین شاعران شیعی است. نام محتشم با نام امام حسین علیه‌السلام، واقعه‌ عاشورا و سرزمین کرب‌و‌بلا پیوندی ناگسستنی دارد.

تفاوت عمده اشعار دهه 80 با شعر پهلوی و اوایل انقلاب در سطح اطلاعات و چگونگی ارائه آن‌ها است. در روزگار پهلوی وظیفه شعر اطلاع‌رسانی بود؛ اطلاع از این‌که امام حسین (ع) شهید شد. اما در شعر دهۀ 80 مخاطب که هیئتی است و اغلب روضه‌ها را شنیده و حفظ است، توقع دیگری از شعر دارد؛ بیان متفاوت و خیال جدید. لذا شعر این دوره پر شد از تلمیحات و اشارات به دقایق و ظرایف مصائب اهل‌بیت (ع) و حتی نکات دقیق و ریز معرفتی.

بیت معروف:
کجایید ای شهیدان خدایی
بلا جویان دشت کربلایی
باعث شده است که اغلب افراد گمان کنند ارتباطی قوی بین شاعر و واقعه عاشورا و روح شیعی مبتنی بر بزرگداشت و عزاداری برای این مصیبت بزرگ وجود دارد.
در حالی‌که مولوی در حکایتی در دفتر ششم مثنوی، همه رشته‌های کسانی‌که می‌کوشند او را چنین جلوه دهند، پنبه می‌کند!

در این یادداشت مختصر، سخن از استاد «علی باقرزاده»، شاعر شهیر و قطعه‌سرای خراسانی است که در شهر شعر، شهرت «بقا» دارد. هماهنگی سه حرف تخلص با نام خانوادگی شاعر، خود ظرافتی ادبی است. این مرد شعر و ادب، اهل سیر و سیاحت هم بود. با بیش از هشتاد سال داشتن هنوز سرزنده و شاداب بود. متولد یازدهم تیر سال 1308 در مشهد مقدس بود که در هجدهم آذر سال 1395 بدرود حیات گفت. آری؛ «بقا» هم می‌دانست که بقا مختصّ ذات اوست. خدایش بیامرزاد!